பசுமையும் பாரம்பரியமும்
கிராமத்தின் எல்லையில், நிழல் விரித்திருந்த ஒரு புளியமரம். அதன் அடியில் அமர்ந்திருந்தாள் 12 வயதுடைய நந்தினி. பள்ளியிலிருந்து விடுமுறைக்கு வந்தவள். நகரத்தில் வளர்ந்தவள், ஆனால் கோடை விடுமுறைக்காக தாத்தாவிடம் வந்திருந்தாள்.
"தாத்தா, நீங்க ஏன் இன்னும் மாடுகளை வளர்றீங்க? சாப்பாடு கடையிலேயே வாங்க முடியுமே!"
தாத்தா சிரித்தார். “நம்ம பசுக்கள், நமக்குப் பால் மட்டும் தர்றதில்லை. நம்ம மண்ணோடு பாசத்தையும் தர்றது. பாரம்பரியம் நம்ம மூச்சுல தான் இருக்கணும். இல்லனா, நம்ம உதிரம் வெறுமனே தண்ணி மாதிரி ஆயிடும்.”
அன்றிலிருந்து, நந்தினி ஒவ்வொரு நாளும் தாத்தாவோடு வயலில் போனாள். சோளம் விதைத்தாள், பசுக்களுக்கு தீனி போட்டாள், அம்மியிலே அரைத்த சாம்பார் சாப்பிட்டாள். மெதுவாக, அந்த பசுமை அவளில் ஊறும் பழக்கம் ஆனது.
விடுமுறை முடிந்து நகரம் திரும்பும்போது, அவள் செல்வதற்கு முன் தாத்தாவிடம் ஒரு காகிதம் கொடுத்தாள். அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது:
நான் மீண்டும் வருவேன்.
இந்த மண்ணின் வாசனையை நான் மறக்கமாட்டேன்.
உங்கள் பாரம்பரியத்தை என் குழந்தைகளுக்கும் சொல்லுவேன்.
பசுமை ஒரு பாரம்பரியம் தான், அல்லவா?
0 Comments:
Post a Comment